“KLASİK” KAVRAMI EKSENİNDE TÜRK MÜZİĞİ VE BATI MÜZİĞİ KÜLTÜRÜNDEKİ BENZERLİKLER/FARKLILIKLAR ÜZERİNE GENEL BİR DEĞERLENDİRME
Öz
Müzik sanatında klasik denildiğinde öncelikle, ait olduğu
türün kurallar silsilesini bünyesinde barındıran, üzerinden zaman geçtiği halde
değerini yitirmeyen ayrıca zaman içerisinde belleklere yerleşerek süregelen
müzik ürünleri akla gelmektedir. Herhangi bir müzik eserinin klasik olarak
adlandırılabilmesi için, belirli müzikal unsurlara sahip olmasının ayrıca
kuramsal/duyuşsal açılardan tanımlanmasını sağlayacak çeşitli iç dinamikleri
bünyesinde barındıran bir kimliğe sahip olmasının gerekli olduğu söylenilebilir.
Klasik kavramının yoğun olarak kullanılan müzik türlerinin başında, köklü bir
gelenek örgüsünde hayat bularak dimağlara yerleşmiş olan Klasik Batı Müziği ve
Klasik Türk Sanat Müziğinin olduğunu söylemek mümkündür. Araştırmada, Türk ve
Batı Müzik Kültüründe klasik kavramının kullanım hususiyetleri genel bir bakış
açısıyla değerlendirilmiştir. Araştırma, betimsel bir durum değerlendirmesi
yapmayı hedeflemektedir. Araştırma sonuçlarından bahsedilecek olursa, klasik
kavramının her iki müzik kültüründe de yaygın kullanımı ve müziksel süreçleri
ifade eden zaman dilimlerine klasik adının verilmesine rağmen; eğitim/öğretim
yaklaşımları, icra özellikleri, ses dizisi özellikleri ve daha birçok yönden
farklılıklar sergilediği ilk aklımıza gelenler olacaktır.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- 1. AÇIN, C. (2002), “Tuşlu Sazlar Tarihçesi ve Tanıtımı”, Piyano Yapım ve Bakımı, İstanbul 1999, (181-202 s.). 2. BEHAR, C. (1998), “Zaman Mekan ve Müzik”, 1998, Afa Yayınları, İstanbul. 3. CAN, M. C. (2001), “XV. Yüzyıl Türk Musıkisi Nazariyatı” (Ses Sistemi), Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İslam Tarihi ve Sanatları Anabilim Dalı, Doktora Tezi, İstanbul, s.1. 4. ELİOT, T.S. (1944), “What is a Classic” Faber &Faber Limited, 24 Russel Square, London. 5. GERÇEK, İ.H. (2008), “Geleneksel Türk Sanat Müziğinde Meşk Sisteminden Notalı Eğitim Sistemine Geçişle İlgili Bazı Düşünceler”, A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi Sayı 38, Erzurum. (151-158. s.). 6. IŞIK, S.T. ve USLU, R. (2012), “Türk Müziğinde Ağaç ve Çalgı Yapım Bibliyografyası“ Acta Turcica, Yıl IV, Sayı 2-2, Temmuz 2012 (24-41 s.). 7. KAYGUSUZ, N. (1999), “Enderundan Konservatuara Türk Mûsıkîsi Eğitiminde Dönüm Noktaları”, Müzikoloji Derneği Sempozyumu, İstanbul 1999 (s.8). 8. LEVENDOĞLU, O. (2005), Tarih İçinde Geleneksel Türk Sanat Müziği ve Diğer Kültürlerle Etkileşimleri, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Sayı: 19 Yıl: 2005/2 (253-262 s.) 9. MALM, P. W. (1967), Music Cultures of the Pacific, The Near East, and Asia, Prentice-Hall, New Jersey, s. 115. 10. TURA, Y. (1988). “Müzikte Standardizasyon,” Birinci Müzik Kongresi Bildirileri, 14-15 Haziran, Ankara 1988, (83-84 s.). 11. TURA, Y. (1988). “Türk Mûsıkîsinin Meseleleri”, İstanbul 1998, (27 s.). 12. USLU, R. (2015), “Türk Müziği Tarihinde Yeni Bir Dönemlendirme Önerisi” Medeniyet Sanat, İMÜ Sanat ve Tasarım Fakültesi Dergisi, Cilt:1, Sayı: 2, 2015, (91-109.s.).
Ayrıntılar
| Bölüm | Derleme |
|---|---|
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 11 Temmuz 2017 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2017 Cilt: 3 Sayı: 1 |
