Cumhuriyet Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi

Abstract

İnsanlık tarihinde derin izler
bırakan sömürgecilik, her ne kadar Batı uygarlığının ürünü olarak ortaya çıksa
da, ezenden ziyade ezilenin tarihidir. Sömürge güçlerinin Afrika topraklarına
sert ve acımasız müdahalelerle yeni hammadde ve toprakları keşfetmek için
uyguladıkları, dilsel, dinsel ve kültürel tahribatlar kadar sömürgecilik tarihi
sömürülen toplumlar üzerindeki asimilasyon politikalarının açtığı yaralar ve
yarattığı travmalarla tarihte tanımlanmaktadır. Özellikle de tarihleri hor
görülen, kültürleri paramparça olan ‘ Kara Kıta’ olarak adlandırılan Afrika
kıtasına emperyalizmi dayatmaya çalışan sömürgeciler, sınırsız yeraltı zenginlikleri
ve verimli topraklarıyla sömürgeci toplumların dikkatini çekmiştir. Söz konusu
bu bölgenin ekonomik, siyasal ve sosyal ilişkilerine sürekli olarak müdahale
etmekle kalmayıp, bu toprakların tarihini şiddet ve kanla yazmıştır.. Kendilerini üst kimlik
olarak gören sömürgeci güçler iyi niyet kisvesi altında sömürdükleri toplumlara
medeniyet götürdüklerini ileri sürmüş, sömürge hareketlerine meşruluk
kazandırmak, sömürülen toplumları kimliksizleştirmek ve kültürsüzleştirmek
istemiştir; kendi dilini, kültürünü empoze etmesi ile kültürel otoritesinin
sağlamlaşmasını kaçınılmaz kılmıştır.

Çalışmada Yunus ve Jonas arasında
kaybolup giden, ikilemli yaşama maruz kalan Yunus’un ruhsal, fiziksel göçleri
kimlik sorunsalı bakış açısıyla ele alınacaktır. Cezayir’deki sömürgecilin bir
halkı yok edişi, yarattığı ekonomik, psikolojik nedenlerden dolayı yaşanan iç
göç, aile içinde çatışmalara, kültürel, benlik kaybına, ikilemli yaşam ve
kültür arasında oluşan melez kuşakları ortaya çıkarır. Bu noktada yapıtta sömürgecilik
sonrası varolan iç göç olgusu, Lee’nin itici ve çekici göç modeline
dayandırılarak, sosyolojik ve tarihsel bağlamda irdelenecektir.