Cumhuriyet Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi

Öz

Özet: Bu çalışmada, Ahmet Adnan Saygun’un başta besteciliği, eserlerinde uyguladığı çağının müzik teknikleri, besteleme yöntemleri müzikal açıdan ele alınacaktır. Saygun, bütün müzik türlerinde hemen aynı ölçüde eser üretmiş az sayıda bestecilerimizden biridir. Aynı zamanda etnomüzikolog, halk kültürleri ve sanatları araştırmacısı, müzik eğitimcisi ve yazardır. Adnan Saygun birçok etkinlikleriyle, Türk müzik yaşamını önemli ölçüde etkilemiş ve özellikle Yunus Emre Oratoryosu’nun 1947 yılında Paris’te seslendirilmesinden sonra yurt dışında da tanınmıştır. Yunus Emre ve Kerem ile olgunlaşmış, 3. Senfoni ve İnsan Üzerine Deyişler ile yeni boyutlara, (Gılgamış Operası) ile doruk noktasına ulaşmıştır. Atatürk’ün isteğiyle açılan sınavı kazanan Saygun, 1928’de Paris’e gönderilir ve ilk olarak (Ecole Normale de Musique) de öğrenime başlar. Ardından okul değiştirerek o dönemin iyi okullarından (Schola Cantoruma) geçer ve (Vincent d’Indy’nin) öğrencisi olur. Besteci (d’Indy) bu okulda kompozisyon dersleri vermekte ve öğrencilerine Palestrina, Victoria, Bach ve özellikle Beethoven’in başlıca eserlerini anlamalarını sağlamaktadır. Saygun’un Paris’te bulunduğu üç yıl içerisinde müzik kültürünün yanı sıra, genel kültürünü, entelektüel kavrayışını da geliştirmiştir. Besteci olarak Saygun, çağının müzik tekniklerini ve akımlarını ilgiyle karşılamış ve bu yeniliklerden yapıtlarının içeriğine uygun olanlarını kullanarak yararlanmıştır. Yaratıcılığının çıkış noktasını Türk halk ve geleneksel sanat müziği oluşturur.

Anahtar kelimeler: Saygun, müzik, teknik, yorum, eser.

Abstract: This study will investigate Ahmet Adnan Saygun from a musical point of view first as a composer, then with regards to the music techniques of his age, which he used, and also by revealing the methods of composing he applied in his work. Saygun is one of a handful of Turkish composers who were able to create works of the same value in each form of music. He is also an ethno-musicologist, researcher of folk cultures and arts, music educator, and finally, a writer. Saygun has affected Turkish music to a substantiable degree through his many endeavors; and more specifically, he has obtained widespread recognition following the staging of the Yunus Emre Oratorio in Paris in 1947. He has matured with Yunus Emre and Kerem, found new perspectives with İnsan Üzerine Deyişler, and reached his personal top with Gilgamesh.

Key words: Saygun, composition, interpretation, music, technique.