Öz
Ahilik, 13. yüzyıldan itibaren Anadolu'da ortaya çıkan, esnaf ve sanatkârların oluşturduğu sosyal, ekonomik ve kültürel bir teşkilattır. Ahilik teşkilatı, hem ekonomik faaliyetleri düzenleyen hem de toplumsal dayanışmayı sağlayan bir sistem olarak önemli bir rol oynamıştır. Ahiliğin temel prensipleri arasında dayanışma, yardımlaşma, adalet, ahlak, eğitim ve mesleki yeterlilik yer almaktadır. Ahiler, hem ticari faaliyetlerde bulunmuş hem de sosyal ve kültürel alanlarda önemli katkılarda bulunmuşlardır. Teşkilat, ustaların çıraklara bilgi ve beceri aktardığı bir sistemle çalışmış; bu süreçte mesleki standartların belirlenmesi ve meslek ahlakının korunması sağlanmıştır.
Ahilik, bir meslek örgütü olmasının yanı sıra, sosyal yardımlaşma ve dayanışma faaliyetleri ile de öne çıkmıştır. Ahiler, ihtiyaç sahiplerine yardım etmiş, düğün ve cenaze gibi sosyal etkinliklerde destek olmuşlardır. Bu yönüyle, toplumun her kesiminden insanı bir araya getiren bir yapı oluşturmuştur. Ahilik, Türk toplumunun geleneksel değerlerini, kültürel mirasını ve mesleki birikimini koruyarak günümüze kadar ulaşan önemli bir teşkilat yapısıdır. Bu teşkilat, günümüzde de esnaf ve sanatkârlar için örnek teşkil eden bir model olarak değerlendirilmektedir.Bu çalışmada, Ahilik teşkilatının hiyerarşik düzeni, yönetim yapısı, denetim mekanizması ve ceza uygulaması hakkında bilgiler verilecektir.
Anahtar Kelimeler
Ahilik Teşkilatı Yönetim yapısı Denetim mekanizması Ceza Uygulaması
Kaynakça
- Altın, Kübra Y., (2018). Ahi Örgütlerinin Teşkilat Yapısı Üzerine Bir İnceleme. Uluslararası Uygur Araştırmaları Dergisi, 12, ss. 144-159.
- Arendok, C. Von –BichrFaris. (1997). Fütüvvet. İslam Ansiklopedisi, M.E.B. Yayınları, Eskişehir, ss. 700-701.
- Arı, M. (2008). Ahiliğin Siyasal Boyutları ve Günümüzde Yeniden Yorumlanması, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 16(16), 38-55.
- Arslan, H. ( 2015). Ahilik Teşkilatının Sosyo-İktisadi Yapısı ve Örneklik Değeri. Akademik Bakış Dergisi, 49, ss. 248-271.
- Arslan, R., ve Şanlı, D. (2013). Osmanlı Devleti’nde Bir Esnaf Örgütlenmesi Olarak Lonca Teşkilatı, Bartın Üniversitesi İ.İ.B.F. Dergisi, 4(7), ss. 15-30.
- Aydemir, M. (2019). Osmanlı Küçük İşletme Grupları Olarak Ahilik: Tarihsel Bir Değerlendirme, Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi Ve İdari Bilimler Dergisi, 20(2), 230-247.
- Aydın, İ. H. (2012). Bacıyan-ı Rum (Anadolu Kadınlar Birliği) Örneğinde Türk Kadınının Girişimciliği. II. Uluslararası Ahilik Sempozyumu Bildiri Kitabı ‘Ahilikte Kadının Yeri, Kayseri, ss. 67- 73.
- Balcı, D. (2019). Bir Kurum ve Eğitimi Örneği Olarak Ahilik Teşkilatında Eğitim”, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, XLVI (1), ss. 363-384.
- Barkan, Ö. L. (2021). İstilâ Devirlerinin Kolonizatör Türk Dervişleri (Nüfus ve İskân Politikasına Dair Toplu Çalışmalar). haz. Yahya Kemal Taştan, İstanbul: Ötüken Yayınları.
- Bayram, M. (2002). “Bacıyân-ı Rum (Anadolu Bacıları) ve Fatma Bacı. Türkler, Cilt. 6, Yeni Türkiye Yayınları, Ankara, ss. 365-379.
- Bayram, M. (2016). Anadolu Ahiliğinin Teşekkülündeki Rolü Açısından Fütüvvet Hareketi ve Tarihi. Selçuklu Medeniyeti Araştırmaları Dergisi, 1 (1), Konya, ss. 51-72.
- Bayram, S. (2012). Osmanlı Devleti’nde Ekonomik HayatınYerel Unsurları: Ahilik Teşkilâtı ve Esnaf Loncaları, İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 21, 81-115.
- Bulut, E. (2009). Anadolu Selçuklu Devleti Zamanında Kurulan Sosyal Müesseselerin Devlet Yönetimine Etkileri, Yüksek Lisans Tezi, Kafkas Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kars.
- Ceylan, K. (2012). Ahilik Türk İslam Medeniyetinde Dünyevi ve Uhrevi Sistem, Ankara: Gümrük ve Ticaret Bakanlığı Kültür Yayınları.
- Cora, İ. (2017). Örgütlerin Yönetimi Açısından Ahilik Örgütüne Genel Bir Bakış; Tarihi Bir Araştırma. Karadeniz Sosyal Bilimler Dergisi, 9 (16), ss. 251-279.
- Çağatay, N. (1952). Fütüvvet-Ahi Müessesesinin Menşei Meselesi I. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 1(1), Ankara, ss. 59-68.
- Çağatay, N. (1974). Bir Türk Kurumu Olan Ahilik. Ankara Üniversitesi Basımevi.
- Çağatay, N. (1982). Anadolu'da Ahilik ve Bunun Kurucusu Ahi Evren, Belleten, 46 (82), 423-436.
- Çelik, R. İ. (2020), Ahi Müessesesi İçerisinde Yeraln Eski Türk Kültürü Unsurlarının Günümüzdeki İzleri. V. Uluslararası Ahilik Sempozyumu, ss. 434-441.
- Çoban, M. (2018). Değerler Eğitim ve Ahilik İlkeleri. Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4 (1), ss. 87-102.
- Demir, G. (1998). Cumhuriyetimizin 75. Osmanlı Devletinin 700. Anadolu Selçuklu Devletinin 922. Anadolu’nun Vatan Oluşunun 1000. Yılında Türk Kültürü Ahilik, Ahilik Araştırma ve Kültür Vakfı, İstanbul.
- Deveci, S. (2021). Ahilik Teşkilatı ve Esnaf Zümreleri, Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi (AEÜİİBFD), Aralık Özel Sayı, 54-87.
- Döğüş, S. (2011). Anadolu’da Sosyal Örgütlenme Sürecinde Ahiliğin Rolü. Ahilik Uluslararası Sempozyumu “Kalite Merkezli Bir Yaşam” Bildiri Kitabı, Kayseri, 219-243.
- Ekinci, Y. (2008). Ahîlik. Ankara: Sistem Ofset Yayıncılık.
- Erdem, E. (2019). Ahilik teşkilatı ve Anadolu Türk şehirlerinin iktisadi yapısı: Kayseri üzerine bir değerlendirme, Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi (54), 208-230.
- Erken, V. (1998). Ahilik Bir Sivil Örgütlenme Modeli. Ankara: Seba Yayınları.
- Gülerman, A., Taştekil, S. (1993). Ahi Teşkilatının Türk Toplumunun Sosyal ve Ekonomik Yapısı Üzerindeki Etkileri, Türkiye Cumhuriyeti Kültür Bakanlığı, Ankara.
- Günay, A. (2003). Ahilik’te Mesleki ve Sosyal Dayanışma. Yüksek Lisans Tezi, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Çalışma Ekonomisi ve Sosyal Siyaset Bölümü.
- Gürata, M. (1975). Unutulan Adetlerimiz ve Loncalar, Tisa Matbaacılık, Ankara.
- Hacıgökmen, M. A. (2007). Ahî Şecere-Nâmelerinin Tarihî Temeli ve Yazılış Sebepleri. Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi [Necmettin Erbakan Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi], (23), 107-114
- İbn Battûda Tancî. (2005). İbn Battûda Seyahatnâmesi, (Çev: A.Sait Aykut), Yapı Kredi Yayınları., İstanbul.
- İper, C. (2025). Ahilik Teşkilatının Örgütsel Kültürün Temel Unsurları Bağlamında İncelenmesi, Selçuk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitü Dergisi (SEBED), 3(1), 1-19.
- Kazıcı, Z. (1988). Ahî Baba. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), Cilt: 1, İstanbul, ss. 527-528.
- Kazıcı, Z. (1998). Ahîlik. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), İstanbul, Cilt I, ss. 540-542.
- Keleş, B. (2017). Bir Esnaf Teşkilatı Olan Ahiliğin İdari ve Mesleki Yapısına Genel Bir Bakış, Türk Dünyası Araştırmaları Dergisi, 117 (231), ss. 137-156.
- Kocatürk, S. (1986). Türk Kültürü ve Ahilik. Türk Kültürü ve Ahilik, 21. Ahilik Bayramı Sempozyumu Tebliğleri, 13-15 Eylül 1985, Kırşehir, Ahilik Araştırma ve Kültür Vakfı Yayınları, ss. 20-47.
- Köksal, M. f. (2011). “Ahilik Bilgisinin Temel Kaynaklarından Ahi Şecerenâmeleri”, Ahilik Uluslararası Sempozyumu “Kalite Merkezli Bir Yaşam” Bildiri Kitabı, Kayseri, sS. 273-297.
- Oncar, O. (2016). Osmanlı Devleti’nin Kuruluşunda Ahiler ve Ahilik Kurumunun Rolü, Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı, (Yyayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Kırşehir.
- Önge, M. Y. (1988). Ahî Evran Zaviyesi. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), Cilt: 1, İstanbul, ss. 530 -531.
- Öntuğ, M. (2018). Yeni Bulunan Ahi Şecerenâmesi. Uluslararası Türk Tarih Kongresi, (1-5 Ekim 2018), Türk Tarih Kurumu, ss. 846-847.
- Öztürk, H. (2019). Ahilik Kültürü ve Meslek Ahlakı. Ankara: Nobel Yayınları.
- Özerkmen, N. (2004). Ahiliğin Tarihsel -Toplumsal Temelleri ve Temel Toplumsal Fonksiyonları- Sosyolojik Yaklaşım, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, 44(2), Ankara, ss. 57-78.
- Sarıoğlu, S. (2013). Ahilikte Usta, Çırak, Kalfa İlişkisinde ve İçsel Pazarlamada Etik Boyut. III. Uluslararası Ahilik Sempozyumu “İş Ahlakı” Bildiri Kitabı, 24-25 Eylül 2013, Kayseri, ss. 535-545.
- Soykut, R. (1971). Orta Yol Ahilik, Türkiye Esnaf ve Sanatkârlar Konfederasyonu, Ankara.
- Şahin, H. (2019). Hz. Peygamber ve Fütüvvet. İstanbul: Nefes Yayınları, ss. 113-139.
- Şahin, H. (2021). Adalet, Dürüstlük ve Bereketin Temsilcisi Ahiler, İstanbul: Erdem Yayınları.
- Şahin, İ. (1998). Ahi Evran. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), İstanbul, Cilt. 1, ss. 529-530.
- Şeker, M. (1993). İbn Batuta’ya Göre Anadolu’nun Sosyal-Kültürel ve İktisadî Hayatı ile Ahilik, Kültür Bakanlığı Yayını, Ankara.
- Tökel, D. A. (2005). İbn-İ Batuta Seyahatnamesi ve Evliya Çelebi Seyahatnamesinin İstanbul Bölümüne Göre Ahiler Ve Ahilik, I. Ahi Evran-ı Veli ve Ahilik Araştırmaları Sempozyumu, 12-13 Ekim 2004, Kırşehir, Bildiriler Kitabı, C:1, 885-897.
- Uçma, İ. (2011). Bir Sosyal Siyaset Kurumu Olarak Ahilik. İşaret Yayınları, İstanbul.
- Yazıcı, H. (2009). Seyahatnâme, TDV İslâm Ansiklopedisi, 37, İstanbul.
- Yüksel, A. ve Karademir, Z. (2018). Osmanlı Döneminde Ahilik ve Esnaf Teşkilatı, Sivas Esnaf ve Sanatkârlar Odalar Birliği Kültür Yayınları.
Öz
Ahilik is a social, economic and cultural organization formed by tradesmen and artisans that emerged in Anatolia from the 13th century onwards. The Ahi organization has played an important role as a system that both regulates economic activities and ensures social solidarity. The basic principles of the Ahi organization include solidarity, solidarity, justice, morality, education and professional competence. The Ahis not only engaged in commercial activities but also made important contributions in social and cultural fields. The organization worked with a system in which masters transferred knowledge and skills to apprentices; in this process, it was ensured that professional standards were set and professional ethics were protected.
In addition to being a professional organization, Ahilik also stood out with its social aid and solidarity activities. Ahis helped those in need and supported social events such as weddings and funerals. In this respect, it created a structure that brought together people from all segments of society. Ahi is an important organizational structure that has survived to the present day by preserving the traditional values, cultural heritage and professional accumulation of Turkish society. This organization is considered as an exemplary model for tradesmen and craftsmen today. In this study, information will be given about the hierarchical order, management structure, control mechanism and punishment practice of the Ahi organization.
Anahtar Kelimeler
Ahilik Organization Management structure Control mechanism Punishment
Kaynakça
- Altın, Kübra Y., (2018). Ahi Örgütlerinin Teşkilat Yapısı Üzerine Bir İnceleme. Uluslararası Uygur Araştırmaları Dergisi, 12, ss. 144-159.
- Arendok, C. Von –BichrFaris. (1997). Fütüvvet. İslam Ansiklopedisi, M.E.B. Yayınları, Eskişehir, ss. 700-701.
- Arı, M. (2008). Ahiliğin Siyasal Boyutları ve Günümüzde Yeniden Yorumlanması, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 16(16), 38-55.
- Arslan, H. ( 2015). Ahilik Teşkilatının Sosyo-İktisadi Yapısı ve Örneklik Değeri. Akademik Bakış Dergisi, 49, ss. 248-271.
- Arslan, R., ve Şanlı, D. (2013). Osmanlı Devleti’nde Bir Esnaf Örgütlenmesi Olarak Lonca Teşkilatı, Bartın Üniversitesi İ.İ.B.F. Dergisi, 4(7), ss. 15-30.
- Aydemir, M. (2019). Osmanlı Küçük İşletme Grupları Olarak Ahilik: Tarihsel Bir Değerlendirme, Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi Ve İdari Bilimler Dergisi, 20(2), 230-247.
- Aydın, İ. H. (2012). Bacıyan-ı Rum (Anadolu Kadınlar Birliği) Örneğinde Türk Kadınının Girişimciliği. II. Uluslararası Ahilik Sempozyumu Bildiri Kitabı ‘Ahilikte Kadının Yeri, Kayseri, ss. 67- 73.
- Balcı, D. (2019). Bir Kurum ve Eğitimi Örneği Olarak Ahilik Teşkilatında Eğitim”, Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, XLVI (1), ss. 363-384.
- Barkan, Ö. L. (2021). İstilâ Devirlerinin Kolonizatör Türk Dervişleri (Nüfus ve İskân Politikasına Dair Toplu Çalışmalar). haz. Yahya Kemal Taştan, İstanbul: Ötüken Yayınları.
- Bayram, M. (2002). “Bacıyân-ı Rum (Anadolu Bacıları) ve Fatma Bacı. Türkler, Cilt. 6, Yeni Türkiye Yayınları, Ankara, ss. 365-379.
- Bayram, M. (2016). Anadolu Ahiliğinin Teşekkülündeki Rolü Açısından Fütüvvet Hareketi ve Tarihi. Selçuklu Medeniyeti Araştırmaları Dergisi, 1 (1), Konya, ss. 51-72.
- Bayram, S. (2012). Osmanlı Devleti’nde Ekonomik HayatınYerel Unsurları: Ahilik Teşkilâtı ve Esnaf Loncaları, İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 21, 81-115.
- Bulut, E. (2009). Anadolu Selçuklu Devleti Zamanında Kurulan Sosyal Müesseselerin Devlet Yönetimine Etkileri, Yüksek Lisans Tezi, Kafkas Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kars.
- Ceylan, K. (2012). Ahilik Türk İslam Medeniyetinde Dünyevi ve Uhrevi Sistem, Ankara: Gümrük ve Ticaret Bakanlığı Kültür Yayınları.
- Cora, İ. (2017). Örgütlerin Yönetimi Açısından Ahilik Örgütüne Genel Bir Bakış; Tarihi Bir Araştırma. Karadeniz Sosyal Bilimler Dergisi, 9 (16), ss. 251-279.
- Çağatay, N. (1952). Fütüvvet-Ahi Müessesesinin Menşei Meselesi I. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 1(1), Ankara, ss. 59-68.
- Çağatay, N. (1974). Bir Türk Kurumu Olan Ahilik. Ankara Üniversitesi Basımevi.
- Çağatay, N. (1982). Anadolu'da Ahilik ve Bunun Kurucusu Ahi Evren, Belleten, 46 (82), 423-436.
- Çelik, R. İ. (2020), Ahi Müessesesi İçerisinde Yeraln Eski Türk Kültürü Unsurlarının Günümüzdeki İzleri. V. Uluslararası Ahilik Sempozyumu, ss. 434-441.
- Çoban, M. (2018). Değerler Eğitim ve Ahilik İlkeleri. Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4 (1), ss. 87-102.
- Demir, G. (1998). Cumhuriyetimizin 75. Osmanlı Devletinin 700. Anadolu Selçuklu Devletinin 922. Anadolu’nun Vatan Oluşunun 1000. Yılında Türk Kültürü Ahilik, Ahilik Araştırma ve Kültür Vakfı, İstanbul.
- Deveci, S. (2021). Ahilik Teşkilatı ve Esnaf Zümreleri, Kırşehir Ahi Evran Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi (AEÜİİBFD), Aralık Özel Sayı, 54-87.
- Döğüş, S. (2011). Anadolu’da Sosyal Örgütlenme Sürecinde Ahiliğin Rolü. Ahilik Uluslararası Sempozyumu “Kalite Merkezli Bir Yaşam” Bildiri Kitabı, Kayseri, 219-243.
- Ekinci, Y. (2008). Ahîlik. Ankara: Sistem Ofset Yayıncılık.
- Erdem, E. (2019). Ahilik teşkilatı ve Anadolu Türk şehirlerinin iktisadi yapısı: Kayseri üzerine bir değerlendirme, Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi (54), 208-230.
- Erken, V. (1998). Ahilik Bir Sivil Örgütlenme Modeli. Ankara: Seba Yayınları.
- Gülerman, A., Taştekil, S. (1993). Ahi Teşkilatının Türk Toplumunun Sosyal ve Ekonomik Yapısı Üzerindeki Etkileri, Türkiye Cumhuriyeti Kültür Bakanlığı, Ankara.
- Günay, A. (2003). Ahilik’te Mesleki ve Sosyal Dayanışma. Yüksek Lisans Tezi, Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Çalışma Ekonomisi ve Sosyal Siyaset Bölümü.
- Gürata, M. (1975). Unutulan Adetlerimiz ve Loncalar, Tisa Matbaacılık, Ankara.
- Hacıgökmen, M. A. (2007). Ahî Şecere-Nâmelerinin Tarihî Temeli ve Yazılış Sebepleri. Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi [Necmettin Erbakan Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi], (23), 107-114
- İbn Battûda Tancî. (2005). İbn Battûda Seyahatnâmesi, (Çev: A.Sait Aykut), Yapı Kredi Yayınları., İstanbul.
- İper, C. (2025). Ahilik Teşkilatının Örgütsel Kültürün Temel Unsurları Bağlamında İncelenmesi, Selçuk Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitü Dergisi (SEBED), 3(1), 1-19.
- Kazıcı, Z. (1988). Ahî Baba. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), Cilt: 1, İstanbul, ss. 527-528.
- Kazıcı, Z. (1998). Ahîlik. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), İstanbul, Cilt I, ss. 540-542.
- Keleş, B. (2017). Bir Esnaf Teşkilatı Olan Ahiliğin İdari ve Mesleki Yapısına Genel Bir Bakış, Türk Dünyası Araştırmaları Dergisi, 117 (231), ss. 137-156.
- Kocatürk, S. (1986). Türk Kültürü ve Ahilik. Türk Kültürü ve Ahilik, 21. Ahilik Bayramı Sempozyumu Tebliğleri, 13-15 Eylül 1985, Kırşehir, Ahilik Araştırma ve Kültür Vakfı Yayınları, ss. 20-47.
- Köksal, M. f. (2011). “Ahilik Bilgisinin Temel Kaynaklarından Ahi Şecerenâmeleri”, Ahilik Uluslararası Sempozyumu “Kalite Merkezli Bir Yaşam” Bildiri Kitabı, Kayseri, sS. 273-297.
- Oncar, O. (2016). Osmanlı Devleti’nin Kuruluşunda Ahiler ve Ahilik Kurumunun Rolü, Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı, (Yyayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Kırşehir.
- Önge, M. Y. (1988). Ahî Evran Zaviyesi. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), Cilt: 1, İstanbul, ss. 530 -531.
- Öntuğ, M. (2018). Yeni Bulunan Ahi Şecerenâmesi. Uluslararası Türk Tarih Kongresi, (1-5 Ekim 2018), Türk Tarih Kurumu, ss. 846-847.
- Öztürk, H. (2019). Ahilik Kültürü ve Meslek Ahlakı. Ankara: Nobel Yayınları.
- Özerkmen, N. (2004). Ahiliğin Tarihsel -Toplumsal Temelleri ve Temel Toplumsal Fonksiyonları- Sosyolojik Yaklaşım, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, 44(2), Ankara, ss. 57-78.
- Sarıoğlu, S. (2013). Ahilikte Usta, Çırak, Kalfa İlişkisinde ve İçsel Pazarlamada Etik Boyut. III. Uluslararası Ahilik Sempozyumu “İş Ahlakı” Bildiri Kitabı, 24-25 Eylül 2013, Kayseri, ss. 535-545.
- Soykut, R. (1971). Orta Yol Ahilik, Türkiye Esnaf ve Sanatkârlar Konfederasyonu, Ankara.
- Şahin, H. (2019). Hz. Peygamber ve Fütüvvet. İstanbul: Nefes Yayınları, ss. 113-139.
- Şahin, H. (2021). Adalet, Dürüstlük ve Bereketin Temsilcisi Ahiler, İstanbul: Erdem Yayınları.
- Şahin, İ. (1998). Ahi Evran. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi (DİA), İstanbul, Cilt. 1, ss. 529-530.
- Şeker, M. (1993). İbn Batuta’ya Göre Anadolu’nun Sosyal-Kültürel ve İktisadî Hayatı ile Ahilik, Kültür Bakanlığı Yayını, Ankara.
- Tökel, D. A. (2005). İbn-İ Batuta Seyahatnamesi ve Evliya Çelebi Seyahatnamesinin İstanbul Bölümüne Göre Ahiler Ve Ahilik, I. Ahi Evran-ı Veli ve Ahilik Araştırmaları Sempozyumu, 12-13 Ekim 2004, Kırşehir, Bildiriler Kitabı, C:1, 885-897.
- Uçma, İ. (2011). Bir Sosyal Siyaset Kurumu Olarak Ahilik. İşaret Yayınları, İstanbul.
- Yazıcı, H. (2009). Seyahatnâme, TDV İslâm Ansiklopedisi, 37, İstanbul.
- Yüksel, A. ve Karademir, Z. (2018). Osmanlı Döneminde Ahilik ve Esnaf Teşkilatı, Sivas Esnaf ve Sanatkârlar Odalar Birliği Kültür Yayınları.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Osmanlı Arkeolojisi |
| Bölüm | Articles |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 17 Temmuz 2025 |
| Gönderilme Tarihi | 12 Kasım 2024 |
| Kabul Tarihi | 17 Temmuz 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025Cilt: 49 Sayı: 2 |
Bu eser Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.