Ceza teorisini 18. yüzyıl düşüncesi ve sonrasında egemen anlayışı olan faydacılıktan farklı olarak temellendiren Kant, insanı araçsallaştıran bir ceza anlayışını reddeder. Faydacılığa alternatif arayan hukuk teorisyenleri ilham almak için Kant'ın kategorik buyruğuna yönelmişlerdir. Ceza teorisini herhangi bir bireysel ve toplumsal amacı içinde barındırmayan kategorik buyruk ile temellendiren Kant, cezanın infazında ödetme (retributivist) (ius tallionis), anlayışını benimser. Bu anlayışın katılığından dolayı Kant birçok eleştiriye maruz kalmıştır ve bu nedenle Kantçı ödetmeciliğin aynı zamanda bir caydırıcılığı da içerdiği ile ilgili görüşler ortaya atılmıştır. Bu makaledeki amacım, basitçe Kant’ın bu konulardaki yazılarını ve üstü kapalı düşüncelerini incelemektir.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | 18. Yüzyıl Felsefesi |
Bölüm | Articles |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 17 Aralık 2024 |
Gönderilme Tarihi | 20 Ekim 2024 |
Kabul Tarihi | 22 Kasım 2024 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2024Cilt: 48 Sayı: Haziran Ek sayı - Immanuel Kant Dosyası |
Bu eser Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.